SHORT FICTION ::: Senior and Junior ver. Khun x dong

ข้อมูลเบื้องต้น

 

เนื้อเรื่อง

SHORT FICTION ::: Senior and Junior
Actor ::Khun x Dong
Author :: Lee_Jinki
ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง

"อ่าๆๆ น้องๆทุกคนวันนี้พี่จะให้น้องจับสลากเพื่ออยู่หอของมหาวิทยาลัยของเรานะ" เสียงประกาศดังอื้ออึงอยู่ในหูแต่ก็ทำให้คนฟัง
รำคาญได้เหมือนกันว่าชื่อตัวเองจะออกมาเมื่อไร

"เอาละจะเรียกตามรายชื่ออกมาเลยนะ จะได้เสร็จเร็วๆ"

'จาง อูยอง' แล้วชื่อก็ต้องดังขึ้นทำเอาเจ้าตัวสะดุ้งไปเหมือนกัน
"น้องได้ห้อง 409 นะ เดินไปทางนี้เลย" พี่คนนั้นบอกแล้วยกมือชี้ไปตามทาง
.
.
.
แล้ว วันนี้ก็เป็นวันแรกที่อูยองต้องย้ายตัวเองเข้ามาอยู่ในหอพักของมหาวิทยาลัย ที่ขนข้าวขนของมาไว้ที่ห้องตั้งแต่ที่ตัวเองจับฉลากได้แล้วละ

ขณะที่เดินขึ้นบันไดเพื่อไปให้ถึงห้อง '409' ในใจก็คิดสารพัดที่จะคิด
'คนที่ได้อยู่ห้องเดียวกันก็เป็นพี่รหัสด้วยนี่น่า'
'ชีวิตฉันจะเป็นยังไงต่อไปน้าาา'
'จะเจอพี่รหัสแบบไหนน้าาา ถ้าไม่ดีก็ต้องอยู่ด้วยกันอีกหลายปี...'

สาระพัดที่จะคิดจนไปหยุดที่หน้าห้อง 409 เพื่อเป็นการไม่เสียมารยาทอูยองจึงเคาะประตูก่อนจึงเปิดเข้าไป แต่ก็ต้องตกใจที่รูมเมทตัวเอง
กำลังเดินไปเดินมาอยู่ในห้องแถมยังนุ่งผ้าขนหนูสีขาวอย่างหมิ่นเหม่ แล้วก็ไม่รู้สึกรู้สากันการเข้ามาของอูยองเลยแม้แต่น้อย
มือ ของอูยองที่ถือขนมกะไว้ว่าจะเอามาให้รุ่นพี่ร่วมห้องเพื่อเปิดประเด็นต้อง หลุดมือลงด้วยความตกใจ และอึ้งกับท่าทางของรุ่นพี่รูมเมทพร้อมกับยกมือมาปิดปากตัวเองพร้อมกับเสียง "เฮือก!!!"
แต่ร่นพี่รูมเมทเนี่ยไม่ได้รู้สึกอะไรเลยว่าไอ้ที่ตังเอง นุ่งผ้าขนหนูเดินไปเดินมาอยู่เนี่ยมันทำให้รุ่นน้องตกใจแค่ไหน แถมยังยืนเท้าเอวโบกมือว่า
"หวัดดีครับ น้องรหัส" ไม่อายเลยซักนิด

แล้ว เสียงทักทายก็เอ๋ยขึ้นอูยองรีบก้มลงหยิบถุงขนมที่หล่อแล้วรีบโค้งให้ยกใหญ่ "ฮะฮะ ครับ ผมจาง อูยองฮะ จากนี้ไปฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะฮะ"
พูดจบก็จัดแจงยื่นขนมที่เตรียมมาให้ "นี่ฮะ เออ...อ ผมซื้อมาฝากฮะ"
ทั้งๆที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาแต่ก็รู้สึกได้ถึงไออุ่นๆจากมือของอีกคนที่วางลงบนหัวจัดแจงขยี้ซะหัวยุ่งพร้อมกับคำพูดร่าเริง
"ขอบใจนะ จาง อูยอง~" พูดไม่จบยังโค้งตอบ "นิชคุณ หรเวชกุล ฝากตัวด้วยนะ~"
เงยหน้าปุ๊ปก็รับขนมจัดแจงเดินไม่เทขนมใส่จานทันที ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังนุ่งผ้าขนหนูอยู่อย่างงั้น
"เออ..อ..นิชคุณฮะ ไม่ใส่เสื้อก่อนเหรอฮะ แอร์ก็เย็นหนาวจะตาย" ทนไม่ไหวถึงได้บอกออกไปอย่างงั้น
"ฉันเห็นนายตกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่นายเดินเข้ามาแล้ว" เจอกันครั้งแรกก็กวนน้องซะแล้ว
"ป่าว ซักหน่อยฮะ!!!" โดนแกล้งซะแล้วอูยอง
นิ ชคุณเดินถือจานขนมมาวางลงบนโต๊ะกลางห้อง แล้วก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอูยองให้อึ้งก่อน...ถึงขนาดตาโตกว่าเดิมเลยที เดียว นิชคุณยังไม่วายยิ้มอย่างผู้ชนะ
แล้วเดินไปหยิบเสื้อกล้าพอดีตัวสีขาวมาใส่
"ไม่ ต้องเกรงใจฉันหรอกนะ คิดซะว่าคนกันเอง เราต้องอยู่ด้วยกันอีกนานนะจ้ะ" ยังมีหน้ามาบอกว่าไม่ต้องเกรงใจน้องเค้าเกรงใจแกจะตายอยู่แล้ว
"...."ไม่มีคำตอบ แต่ยังมองหน้านิชคุณค้อนๆอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่มองไม่พอยังบ่นอุ๊บอิ๊บอีกด้วย
"ปีนี้ท่าทางจะสนุกแฮะ ได้รูมเมทน่าตาน่ารักแบบนี้" จะจีบน้องรหัสซะแล้ว
นิชคุณเดินไปพูดไปมาหาอูยองก้มกระซิบข้างหู "อย่าลืมจัดของตัวเองให้เข้าที่ละ แล้วเจอกันที่มหาลัยนะ"
พูดจบก็เดินไป โบกไม้โบกมือ "ฝันดีนะ จาง อูยอง"
.
.
.
.
เช้า ที่แสนสดใสของอีกวันหนึ่ง
อู ยองต้องรีบตื่นเช้า เพราะว่ามีเรียนวิชาแรกตอนแปคโมงครึ่ง แต่อูยองดันตื่นแปดโมงซะนี่ รีบแทบตายกว่าจะมาถึงข้างล่างก็แปดโมงยี่สิบแล้ว
“นายนี่นอนตื่นสาย เหมือนกันนะ ฉันรอนายตั้งนาน จาง อูยอง ” นิชคุณ หรเวชกุล ที่ยืนคอยอยู่ตรงทางลงของหอพัก เอยทักขึ้น อูยองถึงต้องชะงัก
“เอ๋??! รุ่นพี่ รอผมเหรอฮะ” อูยองหยุดมอง ถามแล้วชี้นิ้วไปที่ตัวเอง
“ก็ถ้านาย ไปเองจะทันเหรอ ตึกเรียนอยู่อีกตั้งไกล” นิชคุณบอกด้วยความเป็นห่วง
“แล้ว มันจะต่างอะไรกันละฮะ” อูยองถาม
“ก็ฉันจะขี่จักรยานไปนี่ไงละ” นิชคุณพูดแล้วก็เข็นจักรยานตัวเองออกมา
“ถ้ารุ่นพี่รู้ว่าผมต้องสาย ปลุกผมก็ได้นี่ฮะ” บ่นงุบงิบ แต่สุดท้ายก็ขึ้นซ้อนจักรยานอยู่ดี
.
.
.
ขณะ ที่นิชคุณกำลังพยายามปั่นจักรยานให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ นิชคุณก็พูดขึ้น
“ตอนเย็นกลับพร้อมฉัน ก็ได้นะ”
“ไม่เห็นต้องรอผมเลย ผมกลับเองได้” ตอบเสียงห้วนๆ อีตานี่มันดูหื่นๆตั้งแต่ที่ได้เจอครั้งแรกแล้ว
“เอาน่า เอาเป็นว่ารอหน้าตึกละกันนะ” นิชคุณ เออ ออเองไม่ฟังคำตอบ
“รุ่นพี่!!” อูยองตะโกนออกมากำลังจะพูดต่อ แต่ก็ต้องหยุดเพราะโดนตัดคำพูดนั่นไปก่อน
“หยุด!! เลิกเรียกฉันว่ารุ่นพี่ ๆ ได้แล้วนะ ฉันเป็นพี่รหัสนายนะ”
“คร๊าบบบบ คุณพี่รหัส” อูยองหมั่นไส้ ตอกกลับเข้าให้
“พี่รหัสก็ไม่ได้” นิชคุณค้านเสียงแข็ง
“อ้าวว แล้วจะให้ผมเรียกว่าอะไรละ ไอ้คุณรุ่นพี่ ไอ้พี่รหัส หรือ ไอ้โรคจิตดี” อูยองถาม ทำถ้าต่อล้อต่อเถียง
“เรียก พี่คุณ หรือคุณนี่ ก็ได้” นิชคุณทำเสียงให้นุ่มลง พยายามจะยุติ ก่อนจะเถียงกันมากกว่านี่ ในใจก็คิดว่า ‘เด็กนี่ ก็ปากร้ายเหมือนกันแฮะ’
“งั้น ผมเรียกพี่คุณแล้วกันนะ” อูยองเรียกอีกฝ่าย ก่อนเตรียมลงจากจักรยาน
ในขณะ ที่นิชคุณก็กำลังชะลอเพื่อจะจอดหน้าตึกเรียนของอูยอง
“คุณ นี่ได้มั๊ย” หยุดรถหันมามองคนตัวเล็ก จับแขนนั่นแน่น ทำหน้าตาอ้อนวอน อูยองถึงกับอึ้ง รู้จักกันยังไม่ถึง 24 ชั่วโมง ทำไมถึงได้กล้าอ้อนเข้าขนาดนี้ด้วยก็ไม่รู้
‘อี ตานี่อ้อนเราเหรอเนี่ย(O_o)’
“เอา เป็นว่าเจอกันตอนเย็นนะฮะ ผมอยากกินมักกะโรนีจังเลยตอนเย็นไปซื้อกันนะฮะ...คุณนี่” พออูยองพูดจบก็เดินลั่นล๊าขึ้นตึกไปและก็เป็นเวลาพอดิบพอดีที่อาจารย์เข้า พร้อมอูยองในวิชาแรกพอดิบพอดี แต่ก็ไม่รู้ตัวว่าทิ้งมนุษย์ที่ตัวเองเพิ่งเรียกว่า ‘คุณนี่’ ให้นั่งยิ้มมองอีกคนที่เพิ่งเข้าเรียนไปอย่างเพ้อๆ...
.
.
แล้วนิชคุณก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อไอ้เพื่อนรักของตัวเองเดินมาตบไหล่ไม่เบานัก
“ไม่ เห็นหน้าแกตั้งแต่เมื่อวานเลยนะไอ้คุณ เห่อน้องรหัส หน้าใสคนนั่นละซิ” อก แทคยอนที่เดินมาทัก
“ไม่ได้หายไปซักหน่อยฉันก็อยู่ที่หอนั่น แหละ” นิชคุณแถ
“น้อง คนนี้ใช่มั๊ยที่แกชมนักชมหนาว่าน่ารักตอนวันรับ น้อง อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะว่าแกไปทำอีกท่าไหน ให้น้องเค้ามาเป็นน้องรหัสของแก ไอ้คุณ” พูดจาซะยาว ทำเอาอีกคนอึ้งไปเลย
“แล้ว มีอะไรล่ะไอ้แทคที่คนอย่างฉันจะทำไม่ได้” พูดจบ ก็ขี่จักรยานกลับหอ ก็วันนี้นิชคุณไม่มีเรียนนี่น่า แล้วแหกขี้ตามารออูยองทำเพื่อ
แล้ว ภารกิจวันนี้ก็แค่รอเวลา พาอูยองไปซื้อของเท่านั้นเอง
.
.
.
.
“อัน ยอง อูยอง” จุนโฮที่เข้ามาก่อนเอยทักขึ้น
“อันยอง จุนโฮ” อูยองตอบแล้วรีบหยิบสมุดหนังสือออกมา
“พี่รหัสนายเป็นไง บ้างละ เมื่อวานวันแรกที่เข้าหอพักใช่ป่าว” จุนโฮถามอยากรู้อยากเห็น
“ก็หล่อกว่า พี่แทคยอนแหละ...” ตอบไปเผลอๆ
“จริงเหรอ!!! นายโทรบอกพี่แทคยอนเรื่องพี่รหัสของนายรึยัง ว่าหล่อว่า” จุนโฮถามอยากรู้อยากเห็น
“อะไรหล่อกว่า อีตานั่นหื่นจะตาย แต่เจอวันแรก พี่แก ก็นุ่งผ้าขนหนูเลยร่อนในห้องไม่อายเลย”
”เอ้าเมื่อกี้นาย??” พูดไม่ทันจบ อูยองก็ขัด
“ฉันพูดเหรอ!!!จุนโฮ สงสัยไม่ได้ยินนายพูดมั่ง” อูยองรีบแก้ตัว
“แล้วตกลงโทรบอกพี่แทคยอนรึยัง” จุนโฮถาม
“ก็ เดี๋ยว นายกลับหอก็ฝากบอกด้วยละกัน แต่พี่แทคยอนเค้ารู้แล้วนี่ เหมือนจะโดนล็อกไว้แล้วว่านายใครจะเป็นพี่รหัส อ่ะนะ” อูยองพูดเสียงเรียบ
“อ่าๆๆ เข้าใจละ”
.
.
.
แล้วก็เป็นอย่างที่อูยองคิดไว้ว่าพี่แทคยอน พี่ชายสุดหวงของอูยองเนี่ยจะต้องล็อกพี่รหัสไว้ให้เข้าแหงๆ
แล้วก้เป็น อย่างที่อูยองคิดอีกแหละว่าพี่ชายตัวเองไม่เลือกอูยองเป็นน้องรหัส เพราะพี่แทคยอนบอกจะเลือกจุนโฮเป็นน้องรหัส
แล้วเค้าละ ไม่รู้แม้แต่ชื่อ ถามพี่แทคยอนก็ไม่บอก บอกว่าเป็นเพื่อนพี่ เท่านั้น
‘ทุเรศ!! จริงๆ พี่ชายเราเนี่ย’
“ไป นะอูยอง พรุ้งนี้อย่าลืมเล่าเรื่องพี่รหัสนายให้ฟังนะ รออยู่แต่ตอนนี้เราต้องไปซื้อของกับพี่รหัสน่ะ...” จุนโฮ หันมาโบกมือให้ ก่อนเดินออกไปหาพี่รหัสที่มีแทคยอนที่กำลังเดินมา ‘บ้าชัดๆ มารับน้องรหัสตัวเองกลับ แต่น้องก็ยืนหัวโด่อยู่เนี่ย’ อูยองคิดในใจ ไม่อยากจะเชื่อ ว่าพี่ชายที่ห่วงเค้าจนานนั้น จะเห็นน้องรหัสดีว่าน้องชายตัวเอง เดี๋ยวจะฟ้องพี่เจย์บอมคอยดูซิ แต่ไอ้ที่ตกใจกว่า มนุษย์ที่เดินมาด้วย กลายเป็นไอ้พี่รูมเมทโรคจิตของอูยองนี่สิ ที่อึ้ง
“เห่ยยยยยยยย นิชคุณเป็นเพื่อนพี่แทคยอนเหรอ!!” ไม่มีคำทักทายใดๆ มีแต่เสียงอุทานอย่างตกใจ แต่ไม่ทันหายตกใจ นิชคุณก็เดินมากอดคออูยองซะแล้ว
“ไง อูยอง เรียนวันแรก คิดถึงนายจัง” นิชคุณพูด ไม่นึกถึงพี่ชายของเจ้าตัวเล็กที่เดินมาด้วยเลยซักนิดที่กำลังเตรียมจะกะแนะ กะแหน่ะนิชคุณอยู่แล้ว
มืองามๆของพี่ชายอูยอง ก็ผลักลงกับไหล่นิชคุณ “เฮ้ยๆๆ มาไปๆ จะดีมั๊ยเนี่ยที่ฝากน้องให้แกเลี้ยง ให้เลี้ยงนะเว้ย ไม่ใช่น้องฉันเลี้ยงนะ”
“เอาน่าๆ เลี้ยงให้ดีกว่าแกเลี้ยงอีก” นิชคุณผงกหัว หันตัวอูยองเพื่อจะรีบๆลากไปที่อื่น แต่สิ่งที่ทำให้แทคยอนตาเหลือกก่อนอูยองจากไป...
มืออูยองอีกข้าง ยกขึ้นมาโอบเอวนิชคุณตอบ ด้วยความหมั่นไส้พี่ชายตัวเองเรื่องพี่รหัส “เฮ้ย!! อูยอง” แทคยอนยังคงเรียก
ไม่รอที่จะตอบ แต่ไม่หันไปเลยด้วยซ้ำ แต่เดิน ไปด้วยกันทั้งๆที่ต่างคนต่างก็เอามือ โอบเอวบ้าง คอ ของอีกคนบ้าง มันน่านัก
..
.
.
.
ถึงหน้าคอนวิเนี่ยน อูยองถึงจะค่อยดึงมือตัวเอง ออกมาจากเอวนิชคุณ แล้วผลักออกไปไกลๆ
“ พอได้แล้วฮะ ผมแค่แกล้งพี่แทคยอน” หน้าหนะแดงนะ แต่ก็รีบๆเดินเข้าคอนวิเนี่ยนไปก่อน อีกคนก็ยืนงงๆ แล้วเดินยิ้มเตามเข้าไป
ไป เจอ เจ้าตัวเล็ก ยืนงงกับทุกสิ่งทุกอย่าง “ไงละเจ้าตัวดี หาไรอยู่??” นิชคุณถาม ตัวเองก็ถือตะกร้าของคอนวิเนี่ยนตามเข้ามา
“เออ..อ คุณนี่ฮะ มักกะโรนีนี่ต้องใส่อะไรบ้างเหรอ??” ถามอย่างใสซื่อแอ๊บแบ้ว ทำไม่รู้เรื่อง สร้างรอยยิ้มให้อีกคนเหลือเกิน
“แล้วก็รีบเดินเข้ามา นึกว่าจะทำได้ที่ไหน ไม่รู้เลยนี่เดี๋ยววันนี้ทำให้กิน” นิชคุณเลยเดินไปหยิบวัตถุดิบที่จำเป็นใส่ตะกร้า
แต่ ต้องชะงักอีกครั้งที่ ได้ยินได้มนุษย์ตัวเล็กบ่นงิบๆว่า “จะกินได้รึป่าวก็ไม่รู้” นิชคุณหันมาชี้หน้าอูยอง ยิ้มเจ้าเล่ห์ ให้อูยองตาโตเหมือนเมื่อคืนอีกครั้ง “เดี๋ยวค่อยเอาคืนที่บ้านนะ ทดไว้ก่อน”
.
.
ในขณะที่อูยองและนิชคุณเดินเลือกของมากมายอยู่ ก็มีสิ่งบ่นๆๆๆ ออกมาให้ทะเลาะกันไม่มีวันหยุดเลยแม้แต่นาทีเดียว
“อ๊ะพุดดิ้งนมสด!!!” เสียงนั้นดังมาพร้อมกัน กับมือที่กำลังจะเอื้อมไปหยิบ ต่างคนต่างหันไปมองอีกคน
“ผมได้ก่อนฮะคุณนี่ เป็นรุ่นพี่ ต้องเสียสละ” แถสุดชีวิตก็มันเหลือถ้วยเดียวแล้ว
“เห ห...ทำไมต้องเป็นฉัน ด้วยละอูยอง วันอื่นละกันนะ มันผิดที่นายชอบพุ้ดดิ้งนมที่หลังชั้นต่างหาก เพราะนายอายุน้อยกว่า นายเกิดทีหลัง” นิชคุณก็ไม่ยอมเด็กเหมือนกัน
“แต่ผม ไม่ได้กินมาเป็นอาทิตย์แล้วน้าา” ยังจะอ้อนวอนส่งสายตาออดอ้อน ให้นิชคุณ
“เอา เป็นว่าซื้อไปก่อน เพราะยังไงฉันก็เป็นคนออกให้ก่อนอยู่ดี” ตัดปัญหา ก็ซื้อๆไปก่อนก็หมดเรื่องตั้งนานแล้วนี่นะ
“ไม่ได้น๊าา ต้องคนละครึ่ง” อูยองขัด
“แล้วกะอีกแค่ฉันออกเงินให้ในฐานะพี่รหัสเนี่ยนะ ไม่ได้เหรอ นะๆๆ” นิชคุณพูดไม่ว่ายังไงก็จะออกให้ก่อนจนอูยองต้องยอม
.
.
.
.
.
.
ณ หอพัก
“นั่งรออยู่นี่ละ เดี่ยวทำให้นะ” อูยองชี้เป็นเชิงสั่งว่าให้นั่งอยู่นี้
“แน่ละ เมื่อยจะตาย นิชคุณพาเดินกลับเนี่ย จักรยานก็มี” ยังไม่วายบ่นอุบอิบ ให้ฟังก่อน


จน นิชคุณยกจานมักกะโรนีมาที่โต๊ะ อูยองก็ไม่รอที่จะให้นิชคุณชวน
“คุณนี่~ หิวจะตายแล้วฮะ~ กินละนะ” ท่าทางนั้นเรียกรอยยิ้มได้อย่างไม่ต้องสงสัย
“ยิ้มไรฮะ” แต่คนอย่างแทมินก็สงสัย
“ป่าว ขำคนหิว ฮ่าๆๆ” นิชคุณก็ตอบ
“ว่าแต่คุณนี่รู้มาก่อนเหรอฮะ ว่าผมเป็นน้องชายพี่แทคยอน” อูยองถามอยากสงสัย ก็เล่นเดินมาด้วยกันเมื่อเย็น ไม่ให้สงสัยบ้าแล้ว
“งอนดีมั๊ย นายนี่ จำไม่ได้จริงๆเหรอ” นิชคุณท้วง
“ก็คนที่ไปรับนายที่โรงเรียนตอนอยู่ ม.ต้นทุกวันกะไอ้แทคนั่นแหละ คือฉันคนเดียวกัน”
“อ๊า~ จำได้แล้วคนที่ชอบแกล้งผมตอนกลับบ้านนี่เอง...เอ๋!!! จริงเหรอ ตายๆทำไมถึงเป็นแบบนี้เนี่ย งั้นแสดงว่าคุณนี่ ก็รู้จักผมตั้งนานแล้วอะดิ” อูยองทั้งบ่นกับตัวเอง และก็ทั้งตอบทั้งถาม นิชคุณไปในตัว
“ก็ใช่หนะซิ นายนี่ขี้ลืมจังน้า~” นิชคุณขยิบตาเล่นน้อยก่อนจะเริ่มแกล้งอูยองอีกที
“ผม อึดอัดนะฮะ ช่วยขยับออกไปหน่อยซิ” อูยองบ่นโวยวายอีครั้งเมื่อไอ้รุ่นพี่ขยับตัวเข้ามานั่งเบียดตัวเองตรงโต๊ะ กลางห้อง
“แต่เมื่อวาน นายยังบอกฉันว่าหนาวอยู่เลยนะ” ยิ่งพูดก็ยิ่งขยับเข้าไปใกล้
“เมื่อวานก็เมื่อวานสิฮะ วันนี้มันคนละวันกันนะ”อูยองก็ยิ่งพูดยิ่งขยับหนี
“งั้นต้องโดนลงโทษ เรื่อง เมื่อเย็นก่อน ถอยกลับมาเดี๋ยวนี้เลย” นิชคุณทวงสัญญา
“อ๊า~ ผมขอโทษน้าๆๆ คุณนี่น้า...” ยังไม่ทันพูดจบเสียงสวรรคก็ดังขึ้น มือถือของอูยอง
“อันยองพี่แทคยอน”
-ไงอูยองกินข้าวรึยัง
“กำลังกิน แหละฮะ โดนอีคุณนี่แกล้ง อุ๊บ...”กำลังจะฟ้อง แต่ก็โดนอีกคนปิดปากไว้ก่อน
พร้อม กับยกมือที่อูยองถือมือถือตัวเองอยู่มาแนบหูทั้งๆที่มืออูยองยังจับ อยู่ “เออๆ น้องแกกินข้าวอยู่เว้ย ไว้พรุ้งนี้ค่อยถามก็ได้ แค่นี้ละ”
แล้ว นิชคุณก็รีบตัดสายไป
.
..
.
.
.
ความสัมพันธ์ระหว่าคนสอง คนทวีความผูกผันขึ้นเรื่อยๆ ในเวลาเพียงนิดเดียวเท่านั้น ด้วยความที่ว่า เคยพบและเจอกันมาก่อน
แต่ใครจะไปรู้ว่าละว่าต่างฝ่ายต่างคิดอะไรอยู่

To be Con.